Το πώς θα διαχειριστεί κανείς τη διαδικασία του πένθους είναι συνδυασμός πολλών παραγόντων, όπως:

·    Η φύση της απώλειας, η σχέση δηλαδή που είχε το άτομο με το νεκρό.
·    Ο τρόπος του θανάτου. Συνήθως  θεωρείται πιο δύσκολο να ξεπεράσει κανείς έναν αιφνίδιο ή βίαιο θάνατο από έναν που έρχεται ως αποτέλεσμα γήρατος ή μακροχρόνιας ασθένειας.
·    Η προσωπικότητα και η ιδιοσυγκρασία του ατόμου που πενθεί.
·    Οι προηγούμενες εμπειρίες απώλειας που έχει βιώσει, και το πώς τις διαχειρίστηκε.
·    Η υποστήριξη που δέχεται ή δεν δέχεται κανείς κατά τη διάρκεια του πένθους.
·    Η προσωπική κοσμοθεωρία και οι πολιτισμικοί παράγοντες που επηρεάζουν το άτομο, οι πεποιθήσεις που έχει σχηματίσει για τη ζωή και το θάνατο, καθώς και οι θρησκευτικές του πεποιθήσεις.

Θεωρείται ότι το πένθος γίνεται πιο βαρύ και είναι πιο δύσκολο για κάποιον να το ξεπεράσει σε περίπτωση που ο νεκρός είχε μικρή ηλικία, (πιο δύσκολα ξεπερνά κανείς το θάνατο ενός παιδιού), όταν το άτομο εξαρτάται οικονομικά από το νεκρό, ή όταν η απώλεια αφήνει ένα κενό στη φροντίδα π.χ. μικρών παιδιών ή ατόμων που βρίσκονται σε κατάκλιση, καθώς τότε στη διεργασία του πένθους περιπλέκονται και πρακτικά προβλήματα που απαιτούν άμεση επίλυση.
Επίσης, γίνεται πιο δύσκολο να ξεπεράσει το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου κάποιος που το πένθος του παραγνωρίζεται, και ουσιαστικά δεν επιτρέπεται στο άτομο να πενθήσει. Σε αυτές τις περιπτώσεις η απώλεια του ατόμου δεν αναγνωρίζεται ή δεν γίνεται κοινωνικά αποδεκτή. Για παράδειγμα, σε περίπτωση που ο νεκρός συμμετείχε σε ομοφυλοφιλική ή εξωσυζυγική σχέση , ο σύντροφός του αναγκάζεται να πενθήσει κρυφά φοβούμενος τις αντιδράσεις του κοινωνικού συνόλου. Ένα άλλο παράδειγμα αποτελεί η απώλεια ενός αγαπημένου κατοικίδιου ή ακόμη και η αποβολή στις γυναίκες. Σε αυτή την περίπτωση η απώλεια δεν θεωρείται σημαντική.

Σε κάθε περίπτωση, το άτομο που πενθεί χρειάζεται την υποστήριξη και την κατανόηση κοντινών του ανθρώπων. Σίγουρα, είναι αρκετά δύσκολο να συμπαρασταθεί κανείς σε κάποιον που έχασε ένα αγαπημένο του πρόσωπο. Συχνά ο περίγυρός του δεν ξέρει τί να πει ή θεωρεί πως ότι και να πει δεν θα είναι αρκετό. Αναμφίβολα, το πένθος είναι μια διαδικασία που σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό την περνά κανείς μόνος του, υπάρχουν όμως αρκετά πράγματα που μπορεί να κάνουν οι δικοί του άνθρωποι για να τον βοηθήσουν να το ξεπεράσει πιο ανώδυνα, όπως:

·    Να αντιλαμβάνονται ότι χρειάζεται υπομονή και χρόνος για να ξεπεράσει κανείς μία απώλεια. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να πιέζεται το άτομο να ξεπεράσει γρήγορα τη θλίψη του.
·    Μην αφήνετε τον πενθών να βουλιάξει στην αδράνεια. Παρακινήστε τον χωρίς να τον πιέζετε να διατηρήσει τις προσωπικές του σχέσεις και συνήθειες. Καλό είναι επίσης να του υπενθυμίζετε απλά, καθημερινά προβλήματα που χρειάζεται να λύσει. Εν ολίγοις, βοηθήστε τον να αναδομήσει και να οργανώσει τη ζωή του σε σχέση με την καθημερινότητα και όχι γύρω από την απώλεια του.
·    Τέλος, πολύ σημαντικό ρόλο στο να ξεπεράσει κανείς έναν θάνατο παίζουν  και οι κοινωνικές και θρησκευτικές τελετές που υπάρχουν σε κάθε κουλτούρα. Στην ελληνική πραγματικότητα, για παράδειγμα, οι κηδείες και τα μνημόσυνα που οργανώνουν οι συγγενείς μετά από έναν θάνατο δίνουν στο άτομο το χώρο και το χρόνο για να θρηνήσει, να μιλήσει με φίλους και γνωστούς για αυτόν που πέθανε και να θυμηθεί σημαντικά ή ακόμη και αστεία περιστατικά της ζωής του με τον εκλιπόντα.